มะวันก่อนเข้าไปที่มหา’ลัยมา
อืม รู้สึกดีแฮะ บรรยากาศเปลี่ยนไปเยอะเหมือนกัน ไม่ได้กลับมานานแล้วดิ
พอเดินเข้าไปในห้องภาคเจอเด็ก 10 กว่าคน
อารายก๊าน สำเนียงบ้านนอกชะมัด หึ หึ
พูดกันไม่ค่อยชัด แล้วยังพูดมากอีกไอ่เด็กพวกนี้
พอนั่งๆไปชักเอะใจ
เอ๊ะ มันน่าจะมีเด็ก กทม. อย่างน้อยก็คนนึงสิ ทำไมสำเนียงมันแปล่งๆทั้งห้องเลยหว่า
พอมานึกๆดูแล้วก็คิดได้ว่า
"ไอ่เด็กพวกนี้มันไม่ได้พูดบ้านนอก แต่มันเป็นภาษาของ next-gen "
จะว่าไปภาษาเดี๋ยวนี้ทำไมมันเข้าใกล้อีสานไปเรื่อยๆกัน รึเพราะมันลอกมาจากพวกตลก
ต่อไปมีหวังพูดภาษาลาวเป็นภาษากลางเป็นแน่แท้
อ้าวหลงประเด็นไปเรื่องภาษาวัยรุ่นซะแล้ว
ประเด็นมันอยู่ที่ ภาษาที่ใช้กันมันเปลี่ยนไปซะแล้ว ชักจะพูดกันไม่รู้เรื่องแล้วล่ะมั้ง
มิน่าล่ะ ตั้งกะเดินเข้ามาแล้วรู้สึกผูกพันธ์กับสถานที่มันก็ความรู้สึกของคนแก่อีกน่ะแหล่ะ
แก่ซะแล้วสิเรา
แถมตอนจะกลับเดินไป สปท. ระหว่างกรอกแบบฟอร์มขอ transcript โดนเด็กมันหยามอีกตะหาก
"น้องครับ ขอยืมปากกาหน่อยครับ"
หนอย อายุเราก็มากกว่ามันไม่ต่ำกว่า 3 ปีล่ะ ดันมาเรียกน้อง…
เด็กสมัยนี้ไม่มีสัมมาคารวะเอาซะเล้ย
นอกซะจากมันเป็นตาแก่เอาเข็มขัดนิสิตมาใส่อ่ะนะ